Mission Possible

せんしゅう, Osaka-Jo Hall で東方神起のコンサート 「３rd ＬＩＶＥ　ＴＯＵＲ　２００８～Ｔ～」 を見ました。



เป็นเรื่องสาหัสไม่น้อยเหมือนกัน ที่ต้องเตรียมแผนการทัวร์ญี่ปุ่น 8 วัน ภายในช่วงเวลาไม่ถึง 3 เดือน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อมันไม่ได้เป็นการเดินทางท่องเที่ยวธรรมดา แต่มีภารกิจ (แอบแฝง) อย่างการไปดูคอนเสิร์ตอยู่ด้วย
แม้มันจะมีความเป็นไปไม่ได้อยู่เต็มไปหมดตั้งแต่เริ่มต้น...แต่ในที่สุดมันก็เป็นไปแล้วละนะ

เคยมีคนถามว่า ไม่มากไปเหรอ ลงทุนไปญี่ปุ่นเพื่อดูคอนเสิร์ต แถมเป็นคอนเสิร์ตนักร้องชาวเกาหลี (ทำให้หลายคนงงเข้าไปอีกว่าทำไมไม่ไปเกาหลี) ถ้ามองในมุมของฉันแล้ว จะไปเที่ยวญี่ปุ่น ใคร ๆ ก็ไปได้ จะไปเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าไปเที่ยวญี่ปุ่น แถมได้ดูคอนเสิร์ตของศิลปินที่เราชอบด้วยเนี่ย มันเหมือนเราได้กำไรต่างหากล่ะ

ライブがすきです。
ฉันชอบอยู่ในบรรยากาศของการแสดงคอนเสิร์ต เวลาชอบฟังเพลงของใครก็จะหาโอกาสไปฟังแบบ live ให้ได้ พอมาชอบเพลงของ Tohoshinki (หรือดงบังชินกิภาคภาษาญี่ปุ่น) ก็เลยอยากฟังเสียงร้องสด ๆ ดูบ้าง แต่ใครที่ชอบเพลงภาษาญี่ปุ่นของวงนี้ก็คงรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย

ปีที่แล้วที่น้อง ๆ วงนี้มาเล่นคอนเสิร์ตที่เมืองไทยก็ไปดูมาเรียบร้อย แต่ว่าเพลงในคอนเสิร์ตเป็นเพลงเวอร์ชั่นเกาหลีล้วน ๆ (ซึ่งก็ชอบนะ แต่ยังชอบไม่เท่าเวอร์ชั่นญี่ปุ่นอยู่ดี)

คิดไปคิดมาก็พบว่าทางเดียวที่จะได้ฟังเพลงภาษาญี่ปุ่นของวงนี้แบบสด ๆ และมีวงดนตรีเล่นสด ๆ ด้วย ก็คือต้องตามไปฟังถึงที่ญี่ปุ่นเท่านั้น...บอกใครเค้าก็มีแต่คนคิดว่าพูดเล่น...ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้รึเปล่าหรอก แต่ฉันคิดเสมอว่า อย่าพูดว่าเป็นไปไม่ได้ ถ้ายังไม่ได้พยายามอะไรเลย


チケットsold out


ฉันรู้ข่าวเรื่อง live tour ปีนี้ประมาณช่วงปีใหม่

ราคาตั๋วคอนเสิร์ตคือ 7,000 เยน ทุกที่นั่ง ทุกเมือง คำนวณแล้วตกสองพันกว่าบาทนิด ๆ (ถูกกว่าดูในบ้านเราอีก -_-') ดูจากความเป็นไปได้แล้ว ฉันคิดว่าถ้าไปดูที่โอซาก้าน่าจะมีหวังที่สุด เพราะมีเพื่อนอยู่ที่นั่นพอดี แต่ปัญหามีเรื่องเดียวคือ โอซาก้าคือเมืองที่สองของการทัวร์ ซึ่งจะเปิดแสดง 2 รอบ ในวันที่ 26 และ 27 มีนาคม (ก่อนจะมาเพิ่มอีก 2 รอบทีหลัง) ...ทำไมมันมีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจน้อยอย่างนี้นะ

แต่เมื่อคิดว่ามันเป็นโอกาสเดียวในชีวิตที่จะได้ทำอะไรแบบนี้ เลยรีบถามเพื่อนที่อยู่โอซาก้าว่า จะลำบากไหมถ้าจะฝากซื้อตั๋วคอนเสิร์ต เพื่อนบอกว่าไม่มีปัญหา แถมสถานที่แสดงคือ Osaka-Jo Hall ก็อยู่ใกล้มาก ๆ ขนาดมองเห็นจากที่ทำงานเพื่อนได้เลย “โอ้โห นี่เป็นแฟนตัวจริงเลยนะ” โดนเพื่อนแซวด้วย ฉันได้แต่ยิ้มกับจอคอมพิวเตอร์ เพราะไม่ได้เป็นแฟนคลับอะไรกับใครเค้าหรอก เรียกว่าเป็นแฟนเพลงธรรมดาที่อยากดูคอนเสิร์ตมาก ๆ มากกว่า

ทีแรกที่รู้ว่าซื้อบัตรผ่านตู้ขายตั๋วของ Lawson ได้ ฉันคิดว่ามันก็หมู ๆ แล้ว เพราะแค่เรามี code ให้เพื่อนไปกดจองให้ตามวันที่เค้ากำหนด มันก็ไม่น่าจะมีปัญหา (คราวก่อนที่ไปดูนิทรรศการก็เคยฝากเค้าไปกดแบบนี้) แต่ลืมนึกไปว่า Lawson ออนไลน์ทั่วประเทศ และไม่รู้ว่ามันมีการเปิดขายล่วงหน้าตั้งหลายช่องทาง อีกอย่างคือ แฟนเพลงของวงนี้ก็มีไม่ใช่น้อย ๆ ดังนั้นวันแรกที่เปิดขายตั๋ว เพื่อนก็ไปซื้อให้ที่ Lawson ตามที่บอกไว้ แต่ปรากฏว่าตั๋วมันหมด...ทั้งสองรอบเลย
เพื่อนยังอุตส่าห์ไปดูตามร้านอื่น ๆ ในโอซาก้าที่รับขายตั๋วให้อีก 2-3 ร้าน...แต่ก็หมดอีก ...นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกัน ใครจะทำให้เราแบบนี้ล่ะ? (คิดถึงทีไรก็ซึ้งใจทุกที)

ตอนนั้นเริ่มมองหารอบอื่นแทนแล้ว ว่าที่ไหนพอจะมีความเป็นไปได้อีกบ้าง ที่น่าสนใจคือรอบท้าย ๆ ที่ไซตามะ ช่วงเดือนพฤษภา เพราะไม่ไกลจากโตเกียว (เดินทางสะดวก และหาที่พักไม่ยาก) แล้วก็มีเวลาเตรียมตัวเพิ่มขึ้นอีกเดือนกว่า แต่ยังไม่ทันขยับตัว ก็มีข่าวว่าคอนเสิร์ตที่ไซตามะ 4 หมื่นที่ขายหมดใน 1 วินาที !!!

แอบสงสัยเหมือนกัน ว่าคนอื่นที่อยากไปดูคอนเสิร์ต เค้าหาตั๋วยากเหมือนเรารึเปล่านะ


はじめてのオークション

หลังจากนอนเอาเท้าก่ายหน้าผากคิดอยู่หลายตลบ ฉันคิดว่าเราควรเชื่อความคิดแรกของตัวเอง นั่นคือ การเลือกดูคอนเสิร์ตที่โอซาก้านั่นแหละ ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ทั้งตั๋วคอนเสิร์ต ตั๋วเครื่องบิน ที่พัก แล้วก็เวลา

ทีแรกกะจะลุ้นตั๋วคอนเสิร์ต 2 รอบหลังที่ยังไม่เปิดขาย ซึ่งมีโอกาสเจอเหตุการณ์ sold out ได้สูงอีก ดังนั้นเพื่อนซึ่งเป็นเซียนเรื่องการประมูลของในเน็ตเลยบอกว่า หาตั๋วให้ได้แน่ ๆ ก่อนดีกว่า แต่เราต้องจ่ายแพงขึ้นอีกนิด ว่าแล้วก็ชวนฉันไป Yahoo Auction เราใช้วิธีออนไลน์พร้อมกัน เพื่อนช่วยหาตั๋ว แล้วก็ช่วยแปลข้อมูลให้ฉันตัดสินใจ (ลำบากเพื่อนอีกแล้ว) หลังจากหามา 3-4 เจ้าก็มาเจอเจ้าหนึ่งที่ตั้งราคาอยากขายไว้ที่ใบละ 7,500 (ถูกกว่าเจ้าอื่น ๆ แถมถ้าซื้อสองใบ จะส่งฟรีด้วย) ตอนนั้นยังไม่มีใครเข้ามาประมูลเลยซักคน เพื่อนบอกว่า ถ้าเราให้ราคาที่เค้าอยากได้ ก็เท่ากับว่าเราประมูลได้เลยนะ...และนั่นคือที่มาของตั๋วคอนเสิร์ตสองใบ ซึ่งเพื่อนฉันซึ่งมีธุระกลับเมืองไทยพอดี ถือมาส่งให้กับมือก่อนหน้าวันเดินทางไม่กี่วัน (ไม่รู้จะขอบคุณยังไงเลยนะเนี่ย)


เพื่อนของเพื่อนที่เคยดูคอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นอีกคนให้ความรู้ว่าตั๋วเนี่ยซื้อออนไลน์ได้ล่วงหน้าทางเว็บเลยนะ ถ้าสมัครสมาชิกของ Pia (ใครจะไปรู้ล่ะ -_-') แต่เลือกที่นั่งไม่ได้ อย่างของเขาซื้อได้ก่อนก็จริง แต่ได้นั่งซะไกลเลย...เผลอ ๆ การซื้อผ่าน Auction จะเลือกที่นั่งได้มากกว่าซะอีกมั้ง (อันนี้ฉันสรุปเอง)


２００８年３月２６日(水)

ตัดไปวันที่ดูคอนเสิร์ต...

ฉันเดินทางไปก่อนหน้าวันที่มีคอนเสิร์ตหลายวัน เรียกว่าเที่ยวไปเรื่อย ๆ กว่าจะถึงวันที่มาดูคอนเสิร์ตที่โอซาก้าก็เป็นท้าย ๆ โปรแกรมแล้ว

เนื่องจากเกียวโตและโอซาก้าอยู่ใกล้กันมาก เช้าถึงบ่ายวันนั้นฉันยังเอ้อระเหยอยู่แถวอาราชิยามะที่เกียวโตอยู่เลย ตอนก่อนเที่ยงแวะที่ร้านขายหนังสือร้านนึง เค้าเปิดวิทยุ (ท้องถิ่น?) อยู่...จู่ ๆ รายการเค้าก็เปิดเพลง 'O' Sei.Han.Go ขึ้นมาพอดี (เลยไม่ยอมออกจากร้าน ฮ่าฮ่า) นับเป็นการอุ่นเครื่องที่ดีสำหรับการดูคอนเสิร์ตตอนเย็นนะ

กว่าจะไปถึง Osaka-Jo Hall ที่เป็นสถานที่จัดแสดงก็ประมาณ 5 โมงครึ่ง พอดิบพอดีกับเวลาที่เค้าเปิดประตูฮอลล์ เดินออกจากสถานีรถไฟก็เจอตั๋วผี 2-3 เจ้า ขายแค่ 4 พันเยนเท่านั้นด้วย (ไม่ยักกะเห็นมีใครมาถือป้ายรณรงค์ห้ามซื้อตั๋วผีแบบที่บ้านเราแฮะ)



ถัดจากตั๋วผีก็มาเจอแผงขายของที่ระลึกดักตลอดทาง ซึ่งยังไม่ใช่สินค้าแบบ Official ที่เยอะสุดก็พวกรูปถ่าย ที่ห้อยโทรศัพท์ก็มี พวงกุญแจก็เยอะ ดูแล้วนึกถึงร้านขายรูปดาราตรงฮาราจูกุขึ้นมาเลย

ร้านขายรูปย่านฮาราจูกุ (อันนี้รูปเก่าเชียว)

ร้านขายรูปอีกร้าน ย่านฮาราจูกุ (อันนี้รูปใหม่ซะ)

ตลอดทางที่เดินไปฮอลล์เจอแต่ผู้หญิง ๆ ๆ ๆ ทั้งนั้น พอขึ้นบันไดไปหน้าฮอลล์ก็เจอร้านขายของแบบ official ซึ่งไปต่อคิวซื้อกะเค้ามาเหมือนกัน เพราะน้องคนนึงฝากมาซื้อที่ห้อยโทรศัพท์ แล้วตัวเองจะซื้อโปสการ์ด ทีแรกว่าจะเอาไว้เขียนเล่าเรื่องคอนเสิร์ตส่งให้ตัวเองกับเพื่อน ๆ แต่เปลี่ยนใจทีหลังเพราะกลัวส่งไม่ถึง เลยเก็บไว้เป็นที่ระลึก

สำหรับแท่งไฟ...แม้จะรู้ว่ามันจะทำให้ดูคอนเสิร์ตสนุกขึ้น แต่ฉันคิดว่าเก็บเงินเอาไว้กินข้าวดีกว่า เพราะถึงจะมีตังค์จ่ายค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่าตั๋วคอนเสิร์ต แต่ทุกอย่างก็แปะป้าย Economy ไว้ทั้งน้าน...ค่าแท่งไฟอันนึงก็กินข้าว (แบบ economy) ได้ 1-2 มื้อแล้วล่ะ -_-'


หน้าฮอลล์มีเสียงประกาศโหวกเหวกที่ฟังไม่รู้เรื่องเต็มไปหมด เจ้าหน้าที่ก็ประกาศเรียกคนให้เข้าฮอลล์พวกบัตรเครดิตก็ตะโกนชวนให้คนมาสมัครบัตร Mastercard Tohoshinki เค้าแจกใบปลิวให้ด้วย ซึ่งฉันก็ทำเนียนเดินวนไปวนมาจนได้มาฝากเพื่อนตั้งหลายใบแน่ะ ;)

ของฝาก

ใคร ๆ ก็มาถ่ายรูปกับป้าย

แผงขายซีดีหน้างาน

เมื่อดูบรรยากาศข้างนอกจนพอใจแล้ว ฉันกับเพื่อนอีกคน (ซึ่งไม่ได้เป็นแฟนเพลงน้อง ๆ วงนี้แต่อย่างใดแต่มาดูเป็นเพื่อนแทนอีกคนที่ต้องยกเลิกการเดินทางด้วยเหตุสุดวิสัย) เลยคิดว่ารีบเข้าไปหาที่นั่งข้างในจะดีกว่าเดินซ่าอยู่ข้างนอก คนญี่ปุ่นยิ่งตรงเวลาอยู่ด้วย

ตามปกติ ถ้าเป็นการดูคอนเสิร์ตในบ้านเรา โดยเฉพาะที่อิมแพค เค้าจะห้ามเอาขวดน้ำเข้าไปข้างใน (ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม) พวกเราก็เลยไม่ค่อยแน่ใจว่ามันเป็นธรรมเนียมสากลรึเปล่า พอใกล้ถึงด่านตรวจค้นเลยหยิบขวดน้ำขึ้นมาชี้ ๆ แล้วถามเค้าว่าโอเคมั้ย? เจ้าหน้าที่ผู้ชายซึ่งทีแรกดูหน้าโหด ๆ เค้าก็ยิ้ม ๆ แล้วกวักมือเรียกว่ามาเหอะๆ สรุปว่าไม่ต้องทิ้งแฮะ เค้าไม่ซีเรียสเรื่องน้ำแต่ค่อนข้างซีเรียสเรื่องกล้อง มีการเอากระเป๋าเป้ไปคลำ ๆ ดูว่ามีกล้องรึเปล่า (แต่ไม่ถึงขั้นค้นตัว) แล้วก็ถามซ้ำด้วยว่ามีกล้องมั้ย อันนี้ฉันกับเพื่อนรู้ระเบียบนี้ดีเลยเก็บกล้องไว้ที่พักเรียบร้อย...ไม่อยากให้ต้องมีปัญหา เดี๋ยวจะเสียอารมณ์ในการดูคอนเสิร์ตเปล่า ๆ

ถัดจากด่านตรวจค้นก็มาถึงการตรวจบัตรคอนเสิร์ต อันนี้ฉันแอบกังวลนิดหน่อย เพราะตั๋วที่ซื้อไม่ได้พิมพ์เป็นรูปภาพเหมือนที่เคยเห็นในเน็ต สรุปว่ากลัวจะได้ตั๋วปลอม โน่น นี่ นั่น แต่ปรากฏว่าด่านนี้ก็ผ่านฉลุยเหมือนกัน เย้~

ที่นั่งบนตั๋วของเราอยู่ตรงบล็อก A ซึ่งอยู่ทางด้านขวาของเวที (อันนี้รู้ตั้งแต่ตอนซื้อบัตรแล้ว) จากประตูทางเข้าต้องเดินไปอีกพอสมควร ระหว่างเดินผ่านประตูเข้าฮอลล์ชั้นในก็ได้ยินเสียงคนกรี๊ดกันสนั่น อ๋อ เค้าฉายภาพ VTR บนจอข้างเวทีน่ะเอง (ตกใจหมด นึกว่ามีอะไร)

ปกติเวลาดูคอนเสิร์ตที่เมืองไทย โดยเฉพาะอิมแพค (อีกแล้ว) เราจะชินกับการต้องขึ้นบันไดสูง ๆ มีเฉพาะบัตรราคาแพงเท่านั้นที่ไม่ต้องปีน แต่สำหรับที่โอซาก้าโจ ฮอลล์ ทันทีที่ก้าวเข้าประตูไป ฉันก็อยู่ตรงกลางสแตนด์ชั้นที่สองแล้ว ฮอลล์ที่ดี (ขนาดได้รับรางวัลด้านสถาปัตยกรรมแบบที่นี่) มันเป็นอย่างนี้นี่เอง อย่างที่นั่งที่ฉันได้มา เป็นแถวสุดท้ายแต่ก็ขึ้นบันไดไปไม่สูงมาก แถมพอมองลงมาก็รู้สึกว่าเวทีอยู่ไม่ไกลเลย อันนี้เป็นเรื่องที่ฉันกับเพื่อนประหลาดใจมาก ๆ เพราะถ้าข้อมูลไม่ผิดพลาด ที่นี่จะจุคนได้พอ ๆ กับอิมแพค แต่ถ้านั่งแถวสุดท้ายในอิมแพคเนี่ย จะรู้สึกว่าไกลสุด ๆ เลยนะ (แค่แถวแรกของชั้น 3 ก็แย่แล้ว)

บรรยากาศในโอซาก้าโจ ฮอลล์

ที่ตลกอีกอย่างคือ นอกจากมันจะเป็นแถวสุดท้ายแล้ว มันยังเป็นที่นั่งติดทางเดินด้วย ปกติฉันจะชอบจองที่นั่งแบบนี้แหละ พอนึก ๆ ดูตำแหน่งที่นั่งก็ใกล้เคียงกับคอนเสิร์ต O. ที่เพิ่งดูไปเลย คืออยู่ด้านข้างทางขวามือของเวที ซึ่งจะมีจุดบอดด้านซ้ายมือ ของเวที (ฝั่งจุนซู) นิดหน่อย แต่ยังไงคราวนี้ก็ยังได้เห็นจออยู่ (อันนี้เก็บความแค้นใจมาจากคอนเสิร์ต O. ที่ที่นั่งด้านข้างบล็อกแรก ๆ มองไม่เห็นจอขนาดยักษ์บนเวทีเลย...จริง ๆ )

ทุก ๆ ที่นั่งจะมีแมกกาซีนแจกวางไว้ให้ โดยเสียบเอกสารโฆษณาของ Tohoshinki ไว้ข้างหน้าเหมือนเป็นหน้าปก รู้สึกดีจัง แม้จะเป็นการขายของก็เหอะ (ตอนขากลับออกมาเห็นบางคนทิ้งใส่ถังขยะหน้าฮอลล์ด้วย นี่ถ้าไม่เกรงใจก็จะเก็บมาฝากเพื่อนแล้ว) ที่นั่งข้าง ๆ เราสองคนมีคุณป้านั่งอยู่ก่อนแล้วคนนึง รู้สึกตกใจสองเรื่องคือ คุณป้ามาดู? และคุณป้ามาดูคนเดียว? แต่ตกใจได้ไม่นานก็มีคุณป้าอีกคนค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดมา แล้วเค้าก็โบกมือทักกัน อ้อ ...คุณป้ามีเพื่อน (วัยเดียวกัน) มาดูด้วย

เคยอ่านเจอข่าวว่าแฟนคลับของวงนี้ในญี่ปุ่นกลุ่มใหญ่เป็นกลุ่มแม่บ้านและคนทำงานวัยเลข 4 (ซึ่งคนเขียนข่าวกัดว่าเป็นแม่ของนักร้องกลุ่มนี้ได้เลย) พอฉันมาเจอแฟนเพลงรุ่นแม่ของแม่บ้านเข้าไปแบบนี้ (อายุประมาณคุณยายของโทโฮชินกิ) เล่นเอาอึ้งไปเหมือนกัน มันตลกตรงที่ถ้าดูคอนเสิร์ตที่เมืองไทยฉันจะอยู่ในกลุ่มแฟนเพลงที่อายุมาก แต่พอมาดูที่ญี่ปุ่นกลายเป็นว่าฉันกลายเป็นกลุ่มที่อายุน้อย ^_^

คุณป้าสองคนนี้ส่งเสียงกรี๊ดเบา ๆ ตอนเริ่มคอนเสิร์ตด้วยนะ ระหว่างดูคอนเสิร์ตป้าไม่มีแท่งไฟ ป้าไม่ได้โบกมือ ป้าไม่ได้ร้องเพลงตาม แต่ในมือป้ามีกล้องส่องทางไกลคนละอัน จากการแอบดูวิถีกล้องของป้า ฉันสรุปได้ว่า ป้ามาดูจุนซูล่ะ จริง ๆ อยากถามป้า (เป็นความรู้) มาก ๆ เลยว่าป้าอายุเท่าไหร่ แต่กลัวถูกด่าเลยได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้...ถ้าให้ทาย ฉันคิดว่าเลข 5 ขึ้นไปแน่นอน!!!

คอนเสิร์ตที่นี่เริ่มเวลา 18.30 น. เป๊ะ ๆ ไม่ดึกเกินไปดี ขนาดเป็นวันธรรมดา (วันพุธ) แต่สาวออฟฟิศก็มาดูกันทัน คงจะเป็นเพราะญี่ปุ่นมีระบบขนส่งมวลชนที่ดีด้วยมั้ง ตั้งแต่เพลงแรกจนเพลงสุดท้าย ฉันแทบไม่ได้นั่งเลย (คุณป้าข้าง ๆ ก็เหมือนกัน) คือใคร ๆ ก็ยืนน่ะ ถ้าไม่ยืนเราก็เห็นไม่ชัด แต่ที่สำคัญคือ ยืนแล้วมันได้ฟีลกว่าจริง ๆ (แม้วันนั้นขาจะเดินมากจนขาแพลงไปแล้วข้างนึงก็ตาม) ไอ้ที่กลัวว่าจะเข้าไปหลับในฮอลล์เพราะเที่ยวเหนื่อยมาทั้งวัน เป็นอันว่าลืมไปได้เลย

ตอนดูภาพคอนเสิร์ตข้างหน้ายังกับฝันไปแน่ะ...เหมือนกับว่ามันเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ เหรอนี่ จากตรงที่นั่งแถวสุดท้ายนั่น จะเลือกมองจากจอก็ได้ ดูตัวเป็น ๆ ก็ได้ แปลกใจนิดหน่อยที่เสียงกรี๊ดเบากว่าที่คิด (ขนาดตอน encore ยังไม่ค่อยกระหึ่มเลย) มาเข้าใจทีหลังว่าคนญี่ปุ่นเค้าเป็นแบบนี้เอง (เค้าเน้นแสดงออกด้วยแท่งไฟ) ดูไปตั้งครึ่งค่อนคอนเสิร์ตถึงมีเสียงกรี๊ดดังขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย แถว ๆ ช่วงเพลงจังหวะคึกคักอย่าง Purple Line

เล่าถึงคอนเสิร์ตแบบรวบ ๆ ก็คือ เทคนิคแพรวพราว แต่ก็ไม่ได้อลังการเท่าคอนเสิร์ตเวอร์ชั่นเกาหลี อาจจะเพราะสไตล์ที่แตกต่างกันของคอนเสิร์ตเกาหลีกับญี่ปุ่น รวมทั้งสถานะของวงในสองประเทศที่ไม่เหมือนกันด้วย แต่นั่นก็ถือว่าอลังการกว่าคอนเสิร์ตไทยเยอะแยะแล้ว (แค่นี้ฉันกับเพื่อนก็ปลาบปลื้มจะแย่แล้วว่า ตั๋วคอนเสิร์ตราคาเท่านี้น่ะคุ้มแสนคุ้ม) เค้ามีลูกเล่นอะไรหลายอย่างที่เจ๋งในเรื่องความคิด (อย่างทางเดินในเพลง Darkness Eyes นี่ชอบมาก ๆ จนทำให้ชอบเพลงไปด้วย) แสงเลเซอร์นี่ก็มาไม่ยั้ง แต่ดูเหมือนคนญี่ปุ่นจะไม่นิยมเล่นพลุและเปลวไฟในคอนเสิร์ตแบบเกาหลี เพราะถ้าจำไม่ผิด ดูเหมือนจะเห็นพลุขึ้นแค่ครั้งเดียวเอง...อันนี้เลยสรุปเอาเองว่าคอนเสิร์ตเกาหลีคงเน้นโชว์ตู้ม ๆ แสงสีเสียงตระการตา บางทีนักร้องก็ต้องยอมลิปซิงก์กันบ้าง เพื่อให้โชว์สมบูรณ์ ในขณะที่คอนเสิร์ตญี่ปุ่นไม่ใช้วิธีลิปซิงก์ บางทีก็เลยแสดงเพลงเต้นหนัก ๆ ไม่ได้เยอะ...อย่างเพลง O. ก็ไม่มีในคอนเสิร์ตคราวนี้นะ

ส่วนตัวแล้วชอบคอนเสิร์ตแบบญี่ปุ่นมากกว่า แล้วที่ชอบมาก และสมใจอยากมาก ๆ ในคอนเสิร์ตนี้คือ ทุกเพลงร้องสด แล้วก็มีวงแบ็คอัพมาเล่นกันสด ๆ ด้วย เพิ่งมารู้จาก History in Japan Vol.3 ว่าคนร้องเองก็ไม่ค่อยจะได้ร้องเพลงกับวงดนตรีแบ็คอัพบ่อยเท่าไหร่เหมือนกัน...สรุปว่าโชคดีที่คราวนี้เค้าเลือกใช้วงดนตรีมาเล่นแบ็คอัพให้ (มีช่วงแนะนำนักดนตรีด้วยนะ) เสียดายก็แต่ว่ามีหลายเพลงที่อยากฟัง แล้วก็น่าจะได้ฟัง แต่ไม่อยู่ใน Song list คราวนี้ โดยเฉพาะเพลง Solo ที่ตั้งใจจะมาดูโดยเฉพาะ...กลับไม่มีซะงั้น ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นเพิ่งออก solo single กันไปแท้ ๆ

ส่วนเรื่องเสื้อผ้า-หน้า-ผม ช่วงที่ออกเดินทางจากเมืองไทยคอนเสิร์ตรอบแรกเพิ่งเล่นพอดี ก่อนไปเลยได้เห็นรูปนิด ๆ หน่อย ๆ และได้ทำใจไปแล้วพอสมควร โดยเฉพาะชุดสีเงินและสีทอง...ไม่เข้าใจเลยว่าเพลงสบาย ๆ อย่าง Rainbow เนี่ย มันเข้ากับคอสตูมสีทองตรงไหน??? -_-') แต่รายละเอียดพวก คอนเสิร์ตเริ่มเพลงอะไร ร้องเพลงไหน ต่อด้วยเพลงไหน เปลี่ยนชุดกี่รอบเนี่ย ตั้งใจจะไม่อ่านเลย เพราะอยากได้ฟีลสด ๆ มากกว่า

รูปที่ถ่ายด้วยมือถือจากที่นั่งแถวสุดท้าย
แล้วออกมาดูดีที่สุดคือรูปนี้

ดูคอนเสิร์ตคราวนี้มีอะไรประทับใจหลายอย่าง เรื่องการแสดงของน้อง ๆ ก็อย่างนึงล่ะ (ลูกคอ 8 ชั้นของจุนซูตอนร้องเพลง Asu wa kuru kara นี่สุดยอดจริง ๆ) ถึงจะมีลืมเนื้อเพลงบ้าง ก็ถือเป็นฟีลของการแสดงสด ช่วง MC ก็ขำดี ขนาดฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างก็ยังฮา VTR ที่ฉายคั่นเวลาเปลี่ยนฉากเปลี่ยนชุดก็ถ่ายมาสวยทุกอัน ยิ่งอันที่ฉายก่อนเข้าเพลง CLAP! ยิ่งเวิร์กสุด ๆ มีแต่คนตะโกนเรียกชื่อจุนซูกันใหญ่ (ตอนแรกจุนซูหายไป แล้วก็โผล่มาทีหลังด้วยลีลาที่เรียกเสียงกรี๊ดได้สนั่นฮอลล์) ที่ประทับใจอีกอย่างคือได้ร้องเพลงไปพร้อม ๆ กับศิลปินที่เราชอบ (อันนี้คิดว่าเป็นไฮไลท์ของการดูคอนเสิร์ตทุกคอนเสิร์ตเลยนะ) พอดีปลื้มเพลงภาษาญี่ปุ่นของน้อง ๆ มาก ๆ อยู่แล้ว เลยพอจะดำน้ำตามได้นิดหน่อย... แล้วก็อย่างที่บอกไปว่าไม่ได้ซื้อแท่งไฟเข้าไปในคอนเสิร์ตด้วย ตอนแรกเลยไม่ค่อยกล้าโบกมือเปล่า ๆ (เพราะคนอื่นเค้าโบกแท่งไฟกัน) แต่หลัง ๆ เห็นคนอื่นที่เค้าไม่มีก็ยัง in โบกมือเปล่า ๆ ได้ เลยลองโบกมือไปด้วยร้องเพลงไปด้วยมั่ง...เออ รู้สึกดีแฮะ รู้สึกเป็นการดูคอนเสิร์ตที่สมบูรณ์แบบขึ้นเยอะเลย

...มาอ่านเจอข้อความของยุนโฮที่เค้าบอกแฟน ๆ หลังแสดงคอนเสิร์ตที่โอซาก้า (รอบไหนซักรอบ) ว่าเค้ารู้สึกสนุกมากเวลาที่ได้ควงผ้าขนหนูไปพร้อม ๆ แฟนเพลง [本当に楽しかったです。みんなとタオルとまわしながら(＾▽＾)] ...รู้งี้โบกมือเปล่า ๆ ตามไปตั้งนานแล้ว

การแสดงช่วง encore ยาวมากจนไม่เหมือน encore เลย กว่าจะจบก็เล่นอีกตั้งหลายเพลง พอคอนเสิร์ตจบแล้วคนดูก็กลับกันเลย ในขณะที่ฉันกับเพื่อนชวนกันถ่ายรูปเป็นที่ระลึกตามประสาบ้านนอกเข้ากรุง จริง ๆ ก็แอบหวังด้วยว่าเผื่อจะมีใครมาวิ่งเล่นบนเวทีเพื่อเซอร์ไพรส์แบบที่เมืองไทยรึเปล่า...แต่ก็ไม่มีหรอก มีแต่เจ้าหน้าที่มาเดินเคลียร์ให้คนออกจากฮอลล์ให้หมด ชนิดมาเชิญออกถึงตัว ด้านไหนคนออกหมดแล้วก็แล้วปิดประตูเลย การเคลียร์คนของเขารวดเร็วมาก จากในฮอลล์ก็ตามมาเคลียร์คนที่ทางเดินรอบนอกต่อ แถวนั้นบางคนก็ยังนั่งตอบแบบสอบถามที่เค้าแจกให้กันอยู่เลย(อ่านไม่ออกเลยไม่รู้ว่ามีของรางวัลอะไรให้รึเปล่า) หน้าห้องน้ำก็ยังแถวยาวเหยียด เล่นเอาเด็ก ๆ แฟนเพลงรุ่นประถมที่ยืนรอเข้าห้องน้ำอยู่งงกันใหญ่ ว่าพี่ ๆ เขาจะรีบอะไรนักหนา (range แฟนเพลงกว้างจริง ๆ มีถึง 3 เจนเนอเรชั่นในคอนเสิร์ตเดียว!!!)

เนื่องจากคอนเสิร์ตเลิกไม่ดึกเท่าไหร่ และทุกคนก็โดนไล่ออกมาจากข้างใน ด้านนอกจึงเต็มไปด้วยแฟนเพลงสุภาพสตรีจำนวนมหาศาลที่ยังไม่กลับบ้าน (ยืนเม้าท์กันเต็มลานหน้าฮอลล์) ด้วยอะไรดลใจก็ไม่รู้ ฉันเลยไปต่อคิวซื้อ pamphlet ราคาตั้ง 3 พันเยนจากบูธขายของหน้างานอีกหนึ่งอย่าง (อยากรู้อยากเห็นว่าข้างในเป็นยังไง แต่เค้าไม่มี sample ให้ดู) ...ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่า ถุงใส่ของชิ้นนี้จากงานคอนเสิร์ตจะพาไปเจออะไรที่น่าประทับใจมาก ๆ บนรถไฟขากลับ (แถมยังไม่รู้อีกด้วยว่าบนใบเสร็จแต่ละใบน่ะ จะมีข้อความขอบคุณเขียนเป็นลายมือจากศิลปินด้วย...ดีนะเนี่ยที่ไม่ได้ทิ้งใบเสร็จไปน่ะ)

ข้อความจาก Yunho บนใบเสร็จ

大切なプレセント

ที่สถานีรถไฟยังเจอแฟนเพลงอีกหลายคนเลยละ สังเกตได้จากแต่ละคนจะมีถุงสีขาวสกรีนลายรูปตัว T อยู่ในมือ (ฉันก็คนนึงล่ะ) จนขึ้นรถไฟไปแล้ว มองไปทางไหนก็เห็นแต่แฟนเพลงทั้งนั้น

ฉันกับเพื่อนเขยิบที่ให้แฟนเพลงวัยทำงานสองคนนั่งด้วย คนนึงหน้าแหลมเหมือนครูของชินจัง ส่วนอีกคนหน้ากลมเหมือน Anpanman พวกเราส่งยิ้มให้กัน (ในฐานะพวกเดีัยวกัน ฮ่าฮ่า) นั่งปุ๊บสองสาวพากันหยิบข้าวของที่ซื้อมาจากหน้างานออกมาดูกันใหญ่ และด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันกับเพื่อนก็เลยเม้าธ์เรื่องคอนเสิร์ตไปแต่ตามองของที่เค้าหยิบออกมาอวดกันไปด้วย

สอดรู้สอดเห็นออกนอกหน้าแบบนี้ก็เลยได้เรื่องน่ะสิ...สองสาวหันไปปรึกษากันสักพักแล้วก็รื้อค้นข้าวของในถุงกันใหญ่ ว่าแล้วก็สะกิดพวกเราแล้วยื่นของสิ่งนี้ให้

นี่ก็คือเป็นริ้บบิ้นสีเงิน ที่มีลายเซ็นและข้อความขอบคุณของ tohoshinki

ฉันรับมาแบบงง ๆ แล้วก็ขอบคุณเค้าไปแบบงง ๆ (ตอนนั้นไม่รู้จริง ๆ ว่ามีของแบบนี้ด้วย)

มันก็เจ๋งดีหรอกนะ แต่ยังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แล้วเค้าได้มาจากไหน
ก่อนที่จะถามไม่ทันเพราะเราจะลงรถไฟแล้ว เลยหันไปถามเค้าเป็นภาษาญี่ปุ่น (ที่ไม่ค่อยแข็งแรง) ว่า "จากไหน?"
สองสาวคงรู้ว่าขืนอธิบายมาฉันก็ฟังไม่รู้เรื่องแน่ เค้าเลยใช้ภาษาท่าทางและเสียงประกอบ ที่ทำให้ get ได้ไม่ยากว่า ริบบิ้นพวกนี้คือเอฟเฟ็กต์ที่พุ่งออกมาตอนแสดงคอนเสิร์ตนั่นเอง (เข้าใจคิดเนาะ)
ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าเค้าทั้งคู่ใจดีจัง (อุตส่าห์แบ่งของแบบนี้ให้เราด้วย) พูดแทบไม่ออกแน่ะ
แต่นึกออกได้ยังไงไม่รู้ เลยพูดของคุณเค้าเป็นภาษาถิ่นของโอซาก้าว่า "Oーkini" (ขอบคุณ) ทำเอาคนหน้ากลมยิ้มแก้มปริแล้วตอบว่า "ไม่เป็นไร"
ไม่อยากบอกเลยว่ารู้จักคำนี้ได้ก็เพราะ Tohoshinki นี่แหละ
ほんまにおおきによ！

光陰矢の如し

ผ่านไป 1 ปี
จากวันนั้นถึงวันนี้ เพื่อนที่ไปดูคอนเสิร์ตด้วยกันก็กลายเป็นแฟนเพลงไปเรียบร้อย นับตั้งแต่วันที่ดูคอนเสิร์ตนั่นแหละ
ริบบิ้นที่ได้มาก็มีอาการถลอกปอกเปิกไปตามกาลเวลา (ไม่สวยเหมือนตอนได้มาใหม่ ๆ แล้ว)
ส่วนเพื่อนที่เคยซื้อตั๋วคอนเสิร์ตให้ก็ย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยถาวรแล้ว (คิดถูกจริง ๆ ที่รีบรบกวนเสียตั้งแต่ปีก่อน)

พอมองย้อนกลับไป ฉันว่าทริปนี้เป็นการจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งจริง ๆ
(แต่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ากว่าจะเขียนให้จบได้ ทำไมใช้เวลาเกือบครบรอบปีพอดี)

ปีที่แล้ว นอกจากจะได้ดูคอนเสิร์ตสมใจ ยังได้เห็นดอกซากุระบานด้วย (ประทับใจสุด ๆ)
ปีที่แล้ว ค่าเงินเยนยังไม่แข็งโ๊ป๊กขนาดนี้ ค่าบัตรคอนเสิร์ตก็ยังไม่ขึ้นราคาเหมือนปีนี้ (ไม่งั้นคงสู้ไม่ไหวแน่ ๆ)

よかったよ。 (￣▽￣)ノ