SM TOWN LIVE IN BANGKOK

เป็นครั้งที่สองที่ได้ดูคอนเสิร์ตที่สนามราชมังคลากีฬาสถาน ครั้งแรกคือคอนเสิร์ต B.DAY เมื่อหลายปีก่อน แอบสงสัยอยู่เหมือนกันว่า คอนเสิร์ตแบบ Korean Made คราวนี้ จะจัดการกับความใหญ่โต (มากจนเป็นปัญหารึเปล่านะ?) ของสนามนี้ยังไง ทั้งเวที ทั้งแสง สี เสียง

東方神起

จะว่าไปก็แอบชอบใจกับการวางผังเวทีตามด้านยาวของสนามแบบนี้นะ (ซึ่งหมายความว่าคนจัดจะขายบัตรได้น้อยลง แต่จะทำให้คนดูรู้สึกได้ใกล้ชิดเวทีมากขึ้น) แถมการออกแบบให้มีเวทีเล็ก เวทีน้อยตามมุมต่าง ๆ ก็ทำให้คนดูบนสแตนด์ไม่รู้สึกว่าถูกทอดทิ้ง...เสียนิดเดียว ตรงที่มีจอภาพขนาดใหญ่น้อยไป (ถ้าลงทุนใช้จอใหญ่ ๆ เยอะกว่านี้ รับรองว่าแจ่มกว่านี้แน่)

ถึงจะไม่ชอบดูคอนเสิร์ตใหญ่มาก (เกินไป) แบบนี้ แต่การดูคอนเสิร์ตที่มีคนเยอะ ๆ มารวมกันแบบนี้ แถมมีแฟนเพลงของหลาย ๆ ศิลปินมารวมกันแบบนี้...ก็มันไปอีกแบบนะ

มันที่ 1
ก่อนเข้าไปในสนาม เจอ 2 สาว Bigeast (แฟนคลับ TVXQ! ที่ญี่ปุ่น) ที่รู้ว่าใช่ Bigeast แน่ ๆ เพราะว่าเค้าเตรียมอุปกรณ์การดูคอนเสิร์ตมาเต็มกระเป๋า ทั้งพัดเขียนชื่อ ゆの　ทั้งผ้าขนหนูเขียนว่า TOHOSHINKI แถมคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าซึ่งมารู้ทีหลังว่าเป็นคุณแม่ยังใส่เสื้อยืดจากคอนเสิร์ต T ที่แสดงทั่วญี่ปุ่นเมื่อปีก่อนด้วย

ลองเข้าไปคุยดูก็ปรากฏว่าทั้งคู่มาจากญี่ปุ่นจริง ๆ แล้วก็ตกใจมาก ๆ ที่มีคนมาพูดภาษาญี่ปุ่นด้วย
ฉันชมเค้าไปก่อนว่า
すごいね。ยอดไปเลย 　
กะจะบอกเค้าเหมือนกันว่าปีก่อนไปดูคอนเสิร์ต T มา แต่เรียงประโยคไม่ถูกเพราะตื่นเต้นจนมือไม้สั่น
ที่จริงมันควรจะเป็นประโยคว่า
去年、日本へ　コンサート　を　みに　いきました。　ปีที่แล้วไปดูคอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่น
แต่พูดติดอ่างออกมาแค่ 去年、日本へ... ปีที่แล้ว ที่ญี่ปุ่น...
แม่ลูก Bigeast ช่วยลุ้นกันใหญ่
คุณลูก : ไปเรียน?
ฉัน : ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ ...คอนเสิร์ต...ดู
คุณแม่ : T?
ว่าแล้วก็เอามือชี้ที่เสื้อยืดตัวเอง
ฉัน : ใช่ค่ะ ใช่ ๆ ...Osaka
คุณแม่ : นี่ก็มาจากโอซาก้า !!!
หลังจากนั้นต่างฝ่ายก็ผลัดกันชมอีกฝ่ายด้วยคำว่า すごい (ยอดเลย) ไม่ขาดปาก 555

คุณลูกเล่าว่าคุณพ่ออยู่ที่เมืองไทยอยู่แล้ว (เลยมาดูถึงนี่ได้) ฉันถามพวกเค้าว่าที่พัดเขียนว่าอะไร เห็นมีชื่อ ゆの (ยูโน) แล้วตัวอักษรที่เหลือและเลข 23 คืออะไร พวกเขาเลยอธิบายว่า เป็นการอวยพรวันเกิดให้ยูโนซัง ที่ครบรอบวันเกิดเมื่อวานนี้ไง...เป็นแฟนคลับที่เตรียมตัวมาดีมาก ๆ (ฉันเชื่อว่าเขาคงเตรียมทำพัดนี่มาจากบ้านที่โอซาก้าทีเดียวแหละ)
ว่าแล้วคุณพ่อก็มาสมทบ (คุณพ่อก็เข้าไปดูคอนเสิร์ตด้วยนะ สรุปว่าเป็นครอบครัว Bigeast ต่างหาก)
ฉันว่าไม่ใช่แค่แม่กับลูกที่ すごい หรอกนะคุณพ่อก็ยอดไปเลยเหมือนกัน お父さんもすごいですよ。
สุดท้ายเราจากกันด้วยคำพูดเจือรอยยิ้มว่า "ดูให้สนุกนะ"
เป็นครั้งที่สองที่ได้คุยกะแฟนคลับ Bigeast ...ก็มีเรื่องให้ประทับใจทั้งสองครั้งเลยแฮะ

มันที่ 2
เห็นน้องสาวที่นั่งติดกันมาดูคนเดียว เลยชวนเค้าคุย (เป็นเรื่องแปลกแต่จริง ที่ว่ามีคนมาดูคอนเสิร์ตคนเดียวไม่น้อยเลย) ที่จริงก็ไม่เชิงว่าน้องเค้ามาดูคนเดียว แต่มาดูรอน้องสาวที่ซื้อบัตรอีกราคานึง น้องเขาว่าเขาเป็นแฟนคลับของ SJ ตามน้องสาว (แต่ร้องเพลงของวงอื่นได้มากมายจนน่าตกใจ แถมอุปกรณ์การเชียร์ก็ครบครัน--เอ๊ะ ไหนว่ามาดูรอน้องไงล่ะ :-P)

คุยกันไปมา ดูคอนเสิร์ตด้วยกันไปนาน ๆ รู้สึกยังกับว่ามาด้วยกันซะงั้น (ช่วยกันดู ช่วยกันเดา ช่วยกันเม้าธ์ ช่วยกันกรี๊ด) ก่อนจากกันน้องบอกว่า คราวหน้าอาจจะเจอหนูที่คอนเสิร์ตดงบังฯ ก็ได้นะ (อ้าว มีแอบปันใจด้วย) ลืมบอกน้องมันไปว่า ถ้าไม่มีใครดูเป็นเพื่อนมาดูกับพี่อีกได้นะ ดูด้วยกันแล้ว 'มัน' แบบนี้พี่ชอบ

มันที่ 3
ถึงแม้ว่าจะมีคนหลายคนพบเพื่อนใหม่ในอินเทอร์เน็ตจนกลายมาเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ในโลกออฟไลน์ก็ตั้งเยอะแยะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมีประสบการณ์แบบนี้ (แอบเชยนิดหน่อย)
จะเรียก (ให้ดูดีหน่อย) ว่าดนตรีเป็นสื่อ หรือ (เรื่องจริงคือ) ตัวศิลปินเป็นสื่อดีนะ? (555)

หลังคอนเสิร์ตคราวนี้ นัดเจอกับแฟนคลับ TVXQ! คนหนึ่งที่ยังไม่เคยเจอตัวเป็น ๆ กันมาก่อน
พอดีว่าน้องเค้าเข้ามาอ่านบล็อกตอนที่เขียนถึงคอนเสิร์ต T แล้วมีคำถามหลังไมค์ ไป ๆ มา ๆ เลยมีเพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกคน
อายอยู่เหมือนกันนะที่เขียนบล็อกเรื่องนั้นไม่จบเสียที จนจะครบรอบปีอยู่แล้ว
ตอนนี้มีแรงบันดาลใจอยากเขียนให้มันจบ ๆ ซะทีแล้วล่ะ (ทำเป็นเล่นไป มีคนเข้ามาอ่านด้วยนะเนี่ย ^_^)

เรื่องราวดี ๆ ที่เจอในคอนเสิร์ตคราวนี้ ทำให้นึกถึงข้อความในหนังสือ โตเกียวไม่มีขา ของ นิ้วกลม (ที่ยังอ่านไม่จบสักที) ในบทที่ 12 ที่ว่า
"ถ้าเราพร้อมทำความรู้จัก เราจะได้รู้จัก" ฉันว่าประโยคนี้จะทำให้ชีวิตเราได้เจออะไรดี ๆ หลายอย่างล่ะ