โปสการ์ดจากตัวเอง

กลับจากญี่ปุ่นคราวนี้พบว่า มีโปสการ์ด (ที่ส่งเองกับมือ) มากองรอบนโต๊ะทำงานเต็มไปหมด

นึกสงสัยว่านี่ไปรษณีย์เค้าทำงานเร็วกว่าเดิมรึเปล่านะ? (ว่าแล้วก็นึกไปถึงคำพูดของอาจารย์ภาษาญี่ปุ่นที่เคยบอกว่า ไปรษณีย์ที่ญี่ปุ่นบริการดี – ของเค้าดีจริง ๆ ด้วย)

โปสการ์ดใบล่าสุดส่งจากสนามบินคันไซ ใช้เวลาเดินทางแค่ 3 วันเท่านั้น (โปสการ์ดสองใบสุดท้ายนี่พิเศษหน่อย เพราะหาตู้ไปรษณีย์ในสนามบินคันไซตรง North Wing ไม่เจอ เจอแต่ตู้รับความคิดเห็น เลยเขียนบอกเค้าว่า หาตู้ไปรษณีย์แถวนี้ไม่เจอเลย แล้วก็เอากระดาษแผ่นนั้นห่อโปสการ์ดหย่อนไว้ในตู้นั่นแหละ...เจ้าหน้าที่สนามบินก็ยังใจดีส่งให้ด้วยแฮะ ^_^)

คราวนี้พยายามซื้อแสตมป์หลายครั้ง แต่ไม่สำเร็จสักที ตั้งแต่ไปรษณีย์ที่สถานีรถไฟนาโกย่า (คิวยาวไปหน่อย) ไปรษณีย์ทาคายามะ (ปิดวันเสาร์) ไปซื้อได้ที่ร้าน FamilyMart ซึ่งตั้งใจจะไปเข้าห้องน้ำแท้ ๆ (FamilyMart บางสาขามีห้องน้ำสาธารณะด้วย-ชอบมาก ๆ) ที่ร้านนี้มีแสตมป์ให้เลือกหลายราคา พอดีเบื่อแสตมป์ราคา 70 เยนแล้ว (และคิดว่าผู้รับหลายคนอาจจะเบื่อเหมือนกัน) เลยเลือกใช้แบบ 50 เยน + 10 เยน 2 ดวง แทน...ดูมีสีสันขึ้นเยอะเชียว

คราวนี้ทุ่มทุนถอยแสตมป์ไว้สำหรับส่งโปสการ์ดร่วม 2000 เยน (แต่รู้สึกจะซื้อเผื่อไว้เยอะไปหน่อย เขียนก็ไม่ค่อยจะทัน ทริปนี้เลยมีแสตมป์เหลือตั้งหลายชุดแน่ะ)



เพื่อนที่ไปด้วยบอกว่า ทีจะกินน่ะ คิดแล้วคิดอีก แต่ตอนซื้อแสตมป์เป็นปึก ๆ ไม่เห็นใช้เวลาคิดนานเลย (จะคิดทำไม ในเมื่อคิดเป็นเงินไทยแล้วเดี๋ยวจะตกใจเปล่า ๆ ยังไงซะมันก็เป็นภารกิจที่ต้องทำอยู่แล้ว อีกอย่างก็คือ ผู้รับโปสการ์ดรายใหญ่มันก็ตัวเราเองนี่นา ^_^)

คราวนี้ดีใจที่ได้ส่งโปสการ์ดให้อาจารย์สมัยมัธยมที่สมัยก่อนเคยชวนกันล่าตราประทับของไปรษณีย์ตามงานต่าง ๆ เพื่อการสะสม รวมทั้งเป็นคนเผยแพร่ลัทธิส่งโปสการ์ดถึงตัวเองให้ฉันจนกลายเป็นนิสัยจนทุกวันนี้...ไม่รู้ลืมส่งโปสการ์ดให้อาจารย์ไปตั้งสิบกว่าปีได้ไง