หนังสือย่อยยาก

มีหนังสือ 2 เล่ม ที่ตั้งใจไปซื้อจากงานมหกรรมหนังสือฯเที่ยวนี้
เล่มนึงคือรวมคอลัมน์ที่ ปราบดา หยุ่น เขียนลงในนิตยสารของญี่ปุ่น ชื่อ “เขียนถึงญี่ปุ่น”
เห็นเพื่อนหลายคนทำท่าตื่นเต้นกับหนังสือเล่มนี้ เลยเป็นไปด้วย (ได้รับอิทธิพลโดยง่าย)
เพิ่งเปิดอ่านไปได้ 1 ตอน ท่าทางจะเป็นหนังสือประเภทย่อยยากซะแล้ว (แค่อ่านเรื่องหัวใจที่ไม่มีบ้าน คนไร้บ้าน(ชั่วคราว) อย่างฉัน ก็มีอะไรให้ต้องคิดตามอีกมากมาย)
เล่มนี้คงต้องรอตอนสมองว่าง ๆ แล้วค่อย ๆ อ่าน แต่คิดว่าถ้าอ่านแล้วคงฉลาดขึ้น...บางทีอาหารที่มีประโยชน์ก็กินยากอย่างนี้นี่เอง



อีกเล่มเป็นรวมงานเขียนของ ตรัย ภูมิรัตน
เนื่องจากประทับใจฝีมือการเขียนของเค้ามานานแล้ว (และแอบเชียร์ให้เป็นนักเขียนเสียที) เลยซื้อโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างในมันคืออะไร (อ้าว...ซะงั้น)
กลับมาดูที่บ้านถึงเพิ่งรู้ว่า เป็นอะไรที่ผิดคาดไปเยอะเหมือนกัน (มีคนกระแนะกระแหนว่า ถึงข้างในจะเป็นอะไรก็อ่านอยู่แล้วนี่...เออ...มันก็จริง)
ทีแรกคิดว่าเป็นการรวมงานเขียนคอลัมน์ หรือรวมเรื่องในไดอารีออนไลน์เสียอีก แต่เล่มนี้เป็นงานเขียนที่คล้าย ๆ กลอนเปล่า ซึ่งถึงจะมีตัวหนังสือไม่เยอะ แต่ก็ต้องค่อย ๆ อ่านอยู่ดี...เดี๋ยวมันไม่ย่อย

บางทีที่มันย่อยยากอาจไม่ใช่เพราะหนังสือหรอก เป็นเพราะคนอ่านต่างหาก -_-'

---

ไปงานหนังสือปีนี้ไปยืนรอจะขอลายเซ็นพี่บอย ตรัยเหมือนกัน
คิวก็ไม่ยาวหรอก เพราะคนมุงเต็มไปหมดจนหาคิวไม่เจอแล้ว
ยืนรออยู่สักพักก็เริ่มสงสารคนเซ็น (ไม่รู้เมื่อไหร่จะเซ็นหมด) อีกอย่าง เล่มก่อนก็เคยขอไปแล้ว เล่มนี้เลยตัดใจไม่ขอดีกว่า (เกรงใจ)
ก่อนหลุดออกมาฝูงชนจากตรงนั้นได้ยินชายไทยมุง 2 คนยื่นหน้าเข้ามาดูด้วยความสงสัยว่าคนมุงอะไรกันแล้วบ่นว่า "ใครไม่รู้ว่ะ อ้วน ๆ " ...แหม...แอบเคืองแทนนะเนี่ย -_-'